Krakuska,
która kocha Warszawę

Rozmowa z Kanclerz Uniwersytetu Jagiellońskiego – Moniką Harpulą, Kobietą Charyzmatyczną, matką bliźniaków, która efektywnie i zarazem nowocześnie zarządzą sporą częścią uczelni z 650-letnią tradycją. Właśnie została wyróżniona tytułem Lidera z powołania.

Zacznę od pytania, które zawsze zadajemy naszym liderom. Jak to się zaczęło? Czy według Pani przywództwo to kwestia charakteru czy kształtuje się dzięki doświadczeniu?

Jedno i drugie, już w dzieciństwie przejawiałam zaangażowanie społeczne: byłam przewodnicząca klasy, pracowałam w świetlicy społecznej, w Młodzieżowej Radzie Miasta, a pod koniec liceum zostałam najmłodszą Radną Dzielnicy V Miasta Krakowa, potem Dzielnicy III.

A przygoda z Uniwersytetem Jagiellońskim – jaki miała początek?

Zwyczajnie, po studiach prawniczych zaczęłam pracę w Dziale Spraw Osobowych na stanowisku referenta i przez kolejne lata sprawdzałam się w działaniach na rzecz uczelni przechodząc wszystkie możliwe szczeble wewnętrznego awansu. Nie przyjęłam powszechnej zasady, że tak zawsze było i się nie da inaczej – takie sformułowanie jest mi zupełnie obce. Uniwersytet Jagielloński to przecież duży organizm, który nie tylko stwarza wyzwania, ale daje też duże pole do popisu. Jest tu przestrzeń na poszukiwanie, doskonalenie, szanse na sukces, chociaż czasami trzeba okazać cierpliwość. W domu mówiono, siedź w kącie a cię znajdą, ale dzięki temu, że trafiłam na wspaniałych ludzi, którzy we mnie uwierzyli stałam się liderką, która teraz ufa swoim pracownikom. Nie kajam ich za niepowodzenia, wyciągam wnioski, doceniam zaangażowanie i wierzę w ich potencjał. UJ to 6 tys. pracowników, z czego ponad 2 tys. to pracownicy niebędący nauczycielami akademickimi, za nich czuję się szczególnie odpowiedzialna, jestem ich szefem, liderem, czasami może i też mentorem.

Co Pani lubi najbardziej w zarządzaniu ludźmi?

Ludzi (śmiech). Może zabrzmi to dziwnie, ale tak jest. Uwielbiam wymianę doświadczeń, realizację zadań, kreatywność i nieszablonowe myślenie. Przywiązuję wagę do dążenia do celu, starania się i podejmowania przez mój zespół ciągłych prób.

Za co jest odpowiedzialny Pani zespół?

Przede wszystkim to kwestie związane z mieniem uczelni, inwestycyjne, budowa nowych siedzib wydziałów UJ, rozwój infrastruktury, w tym sportowej, Kampusu Uniwersyteckiego, a co za tym idzie sprawy związane z przetargami i zamówieniami publicznymi. Bardzo dumni jesteśmy z pierwszego w Polsce Studenckiego Ośrodka Wsparcia i Adaptacji – SOWA, którego zadaniem jest udzielanie wsparcia studentom oraz doktorantom, pomoc w ich aklimatyzacji do nowych warunków.
Często są to młodzi ludzie z różnymi problemami, często mającymi swój początek jeszcze zanim rozpoczną u nas studia. Po trudnym okresie pandemii i nauczania zdalnego tych problemów u studentów jest niestety coraz więcej. Wsparciem psychologicznym objęliśmy również naszych pracowników, którzy nie mogą odnaleźć się w rzeczywistości po-covidowej albo też czują się wypaleni zawodowo.
SOWA oferuje pomoc psychologiczną, psychiatryczną, są dedykowane grupy wsparcia, indywidualne porady i całodobowy telefon zaufania. Ośrodek znajduję się na terenie Ogrodu Botanicznego, co też sprzyja terapii. Jak ważne było powstanie tego ośrodka okazało się bardzo szybko, miesięcznie odnotowujemy średnio ok. 300 interwencji. Jestem szczęśliwa, że brałam w tym projekcie udział, mogłam w ten sposób pomóc.

A z siebie jest Pani dumna?

Czasami tak. Jako szef-lider jestem konsekwentna i uparta, ale udaje mi się zachować ciepłą atmosferę i stworzyć wspaniałe relacje ze współpracownikami. Uwielbiam działać w zespole mieszanym; mężczyźni myślą kompleksowo, a kobiety zwracają uwagę na szczegóły i to jest bardzo fajne. Uczymy się wzajemnie od siebie. Staram się dostrzegać potencjał drzemiący w każdym moim pracowniku i umiejętnie dopasowywać zadania do jego kompetencji.

Kto dla Pani był czy też jest mentorem?

Osoba, która we mnie jako pierwsza uwierzyła i dzięki której stałam się liderem to poprzedni Rektor UJ profesor Wojciech Nowak, to jemu zawdzięczam, to kim teraz jestem. Obecny Rektor profesor Jacek Popiel pozwala mi nadal rozwijać skrzydła. Natomiast osobami, które na co dzień swoją energią i pomysłami mobilizują mnie do nowych wyzwań są mój partner i moja młodsza siostra, nie znam nikogo innego, kto ma taką siłę życiową i zapał jak oni.

Co na to rodzina, jak udaję się pogodzić pracę z życiem rodzinnym?

Łatwo nie jest, jestem mamą nastoletnich bliźniaków a mój partner też jest ojcem bliźniaków. Razem mamy trzy dziewczynki i jednego chłopca. Wspieramy się, oboje jesteśmy typami liderów, rozumiemy swoje potrzeby i wymagania. Takie życie wiąże się też z pewnymi wyrzeczeniami, np. uwielbiam spać, a śpię zazwyczaj nieco ponad cztery godziny dziennie. Jestem tradycyjną sową, często najlepsze koncepcje i pomysły powstają u mnie z księżycem w tle.
Czasami, jeśli zauważam, że tracę cierpliwość i muszę odreagować swoją pracę, wyjeżdżam na weekend w góry albo do mojej kochanej Warszawy.

Warszawy?

Tak, jestem Krakuską, która kocha naszą stolicę…

Jakie wyzwanie podejmie Pani teraz?

Mam cele krótkoterminowe i długoterminowe, skupiam się na rozwiązywaniu problemów bieżących, każda przeciwność daje mi siłę i doświadczenie. Nie rozpamiętuję niepowodzeń i nie celebruję sukcesów, czekają na mnie codzienne wyzwania i powrót do nowej rzeczywistości po-pandemicznej. Ponad 650 lat działania naszego Uniwersytetu i tutaj nagle zawieszenie, całkowicie inna organizacja pracy. Wyzwaniem teraz dla mnie jest powrót do normalności, czeka nas nowy rok akademicki, dalsze procesy związane z informatyzacją administracji UJ, musimy dokończyć inwestycje budowlane, rozpocząć inwestycje sportowe na Kampusie.
Ale największym wyzwaniem w tej chwili jest dokończenie aktualnych spraw i upragniony urlop.

Dziękuję i życzę udanego wypoczynku.

Tatiana Edels
Beata Sekuła