Był aktorem półprofesjonalnego teatru, basistą zespołów rockowych Ahimsa i Houk, technikiem łączności, a okazał się humanistą i to z wieloma dyplomami. Obecnie prof. nadzw. dr hab. Mirosław Grewiński pełni funkcję prorektora Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. Janusza Korczaka w Warszawie oraz prezesa wielu organizacji, w tym Polskiego Towarzystwa Polityki Społecznej oraz Towarzystwa Wiedzy Powszechnej. Jest także autorem lub współautorem
300 publikacji naukowych i popularno-naukowych, w tym 40 książek na tematy związane z polityką społeczną. Prof. Mirosław Grewiński za swój dotychczasowy dorobek naukowy oraz zawodowy został uhonorowany w tym roku tytułem Lidera z powołania aż w trzech kategoriach: Lider w nauce, Lider w zarządzaniu edukacją oraz Lider społeczny.
ZAWIŁE ŚCIEŻKI EDUKACJI
Kiedy był nastolatkiem, niewiele wskazywało na to, że prof. Mirosław Grewiński obierze drogę kariery naukowej. Grał na gitarze basowej w dwóch zespołach rockowych, a jeden z
nich, założony przez starszego brata – Tomasza Grewińskiego (obecnie współwłaściciela Kayax), został nagrodzony prestiżowym wyróżnieniem – muzyczną nagrodą „Fryderyk”.
– Po szkole podstawowej dokonałem dość przypadkowego wyboru i poszedłem do Technikum Kolejowego na kierunek telekomunikacja. Szybko okazało się jednak, że jestem bardziej humanistą niż osobą o technicznych zainteresowaniach; najlepsze oceny miałem z przedmiotów humanistycznych: języka polskiego, historii, języków obcych. – wspomina prof. Grewiński. – Od początku zaangażowałem się w działający w Technikum półprofesjonalny teatr, który był prowadzony przez charyzmatycznego Ryszarda Jakubisiaka – późniejszego dyrektora artystycznego Teatru Studio i Teatru Powszechnego. Zdobyte w ten sposób obycie sceniczne przydało mu się później jako muzykowi i wykładowcy. Teatrem i muzykowaniem zajmował się w sumie ponad dziesięć lat. Wraz z zespołami Ahimsa i Houk nagrał kilka płyt i zagrał kilkaset koncertów w ponad 15 krajach. Potem nastąpił etap intensywnej nauki.
Droga do właściwego wyboru kierunku studiów prowadziła profesora Mirosława Grewińskiego przez Wydział Archeologii UW do polityki społecznej na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego.
Będąc na czwartym roku studiów wyjechał na stypendium naukowe w Niemczech na Uniwersytet w Konstancji, a później do Drezna.
DROGA DO POLITYKI SPOŁECZNEJ
– Podczas stypendium zbierałem materiał do pracy doktorskiej. Po powrocie do Polski pracowałem jeszcze nad dysertacją dwa lata. Już wówczas interesowałem się tematami polityczno- społecznymi – opowiada. Pracę magisterską napisał o funduszach strukturalnych UE, a potem kontynuował ten temat w doktoracie pt. Europejski Fundusz Społeczny jako strukturalny instrument wspierania polityki społecznej Unii Europejskiej – na przykładzie Niemiec. Habilitację napisał o wielosektorowej polityce społecznej państw opiekuńczych. Wypracował w niej model wielosektorowej polityki społecznej, który nazwał „stokrotką dobrobytu”.
Wspomniana „stokrotka dobrobytu” zdobi okładkę książki Mirosława Grewińskiego pt. „Wielosektorowa polityka społeczna”. O przeobrażeniach państwa opiekuńczego, wydanej
w 2009 roku. Później angażował się w rożne projekty naukowe, m.in. w analizę problemu osób niepełnosprawnych i rozważania nad sposobami poprawy ich sytuacji społecznej.
Zagadnienia te podjął jako współautor w książce Usługi społeczne na rzecz osób niepełnosprawnych – doświadczenia międzynarodowe wydanej przez Wyższą Szkołę Pedagogiczną im. Janusza Korczaka w 2014 roku.
W Wyższej Szkole Pedagogicznej im. Janusza Korczaka Mirosław Grewiński prowadzi zajęcia dydaktyczne od 1999 roku. Tematyka wykładów zogniskowana jest wokół polityki
społecznej, z podziałem na: unijną, społeczną, samorządowa, wielosektorową, rynek pracy, system pomocy społecznej, zarządzanie usługami społecznymi. Prowadził również zajęcia
z Przywództwa w działalności społecznej. Poza dydaktyką, z racji pełnionej funkcji prorektora, w jego zakresie odpowiedzialności znalazło się również zarządzanie projektami unijnymi: obecnie uczelnia realizuje 10 projektów krajowych i 5 międzynarodowych projektów międzyuczelnianych, tworząc międzynarodowe konsorcja naukowe. Ponadto jako prorektor organizuje i nadzoruje proces dydaktyczny.
– W tym roku obchodzimy 25-lecie Uczelni Korczaka, którą założył przed laty prof. Julian Auleytner jako prezes ZG Towarzystwa Wiedzy Powszechnej i jest to dla nas bardzo dobry rok również ze względu na wzrost liczby kandydatów. Na niektórych wydziałach jest ich nawet dwukrotnie więcej niż w latach poprzednich np. w Warszawie na pedagogice, a w Katowicach na pracy socjalnej. Cztery lata temu utworzyliśmy na uczelni w Warszawie Korczakowską Szkołę Marzeń (szkołę podstawową), która świetnie się rozwija, dlatego w tym roku otworzyliśmy podobną szkołę w Olsztynie. WSP im. Janusza Korczaka wyróżnia się tym, iż obok tradycyjnych form nauczania prowadzone są także zajęcia przy użyciu metod i technik kształcenia na odległość poprzez platformę e-learningową. Obejmują one wykłady, ćwiczenia i testy, kontenty, czyli jednostki dydaktyczne. System ten został podpatrzony 25 lat temu przez naszego Rektora w Australii, bo to właśnie mieszkańcy tego kontynentu jako pierwsi na świecie zaczęli go wdrażać. Na platformie notowana jest każdorazowa obecność studenta, jego logowanie, czas pobytu oraz wykonane zadania. Uczelnia uzyskała na aplikację platformy 9 mln zł z Funduszy Unii Europejskiej.
Część zajęć, szczególnie na studiach podyplomowych, jest także prowadzona w języku angielskim. Dobrze funkcjonuje również wymiana młodzieży w ramach Programu
Erasmus. Studiuje tu także młodzież z zagranicy, np. z Hiszpanii i Turcji.
PLANY
– Chciałbym ukończyć w przyszłym roku książkę, którą piszę o perspektywie usług społecznych w polityce społecznej. Jest to nieco inny sposób rozumienia polityki społecznej, nie jako tylko i wyłącznie systemu zabezpieczenia społecznego, asekurującego od ryzyk socjalnych, ale jako polityki inwestycyjnej, rozwojowej.
Plany prorektora związane z rozwojem Uczelni Korczaka zmierzają do intensywnego powiązania uczelni z podmiotami zewnętrznymi, dających możliwość studiów dualnych we współpracy z biznesem. Zamierza stworzyć płaszczyznę do współpracy międzysektorowej – od mariaży z otoczeniem społeczno-gospodarczym, aż po umiędzynarodowienie. Są
to kroki zmierzające do tworzenia uczelni 3.0 jako instytucji o wielofunkcyjnym charakterze.
Beata Sekuła, Kornelia Soga
